Column: de deur op een kier

De wekker gaat en BAM: ik sta direct naast het bed. Thys vraagt of ik misschien ziek ben. Ik vlieg onder de douche door, werk gauw wat muesli naar binnen en stap dan met een kleine kriebel in mijn buik de auto in. Het is zo lang geleden.

Ik zie het grote Tryatergebouw al vanuit de verte staan. Ik loop het gebouw in en direct ruik ik de geur van theater. Maar die is wel gemengd met de geur van Andy. Ook bij Tryater hebben ze vanzelf coronabeleid en wordt er veel schoongemaakt. Het is een gek gezicht: al die mondkapjes die voorbijlopen. Hoewel er vrolijk ‘hoi’ gezegd wordt, komt het eruit als een dof geluidje. Maar het maakt niet uit; we zijn er weer.

Het is een jaar geleden dat ik bij Tryater de allereerste persconferentie zag. Dat alles en iedereen stoppen moest met wat hij het liefste deed en dat de wereld op slot ging. Ik weet nog dat er een zenuwachtige sfeer hing; wat gebeurde er hoelang zou dit duren? Na de persconferentie heb ik geen repetitieruimte meer van binnen bekeken. Alle projecten werden geannuleerd of verplaatst naar ooit een keer in de toekomst…

Ik stap de kleine zaal binnen en Willy is al aan het opwarmen. Ik zie haar langzaam een koe worden. Ze is heerlijk aan het herkauwen en beweegt, net als een koe, heel langzaam door de ruimte. We hebben het erover dat een koe maar twintig minuten slaap en dat hij het liefst onder de jeukborstel staat. We hebben de grootste lol. Ik mag namelijk de hele tijd een kleuter spelen. We maken een voorstelling over koeien en kleuters mogen meedansen. Wat had ik dat zelf leuk gevonden toen ik kleuter was. Maar, bij een tekort aan echte kleuters in het repetitielokaal, moet ik nu dan dus maar meedansen. Geen gezicht vanzelf. Ik ben zo stijf als een plank.

De dag vliegt om. Wat was dat heerlijk. Morgen even bij de boer op visite. Want we spelen de voorstelling tussen de koeien op de boerderij. ‘S avonds ben ik doodmoe. Een dag repeteren is heel anders als een dag ‘zoomen’. Waar je trouwens ook moe van wordt, en vierkante ogen van krijgt. Maar het is een andere moeheid. Nu voel ik een lekkere moeheid.

De deur staat op een kier, maar eigenlijk mag hij nog wel wat verder open. Zodat ook het publiek weer komen mag. Want zonder publiek geen theater.

Maar Willy en ik hebben goede hoop. We ontwikkelen maar liefst drie versies van de voorstelling. De ‘normale’ (en natuurlijk de leukste) op de boerderij, maar ook eentje voor het speellokaal en het grasveld naast school. In deze tijden moet je een beetje ‘omdenken’. En daar zijn we niet vies van.

Op naar een mooi voorjaar, waarin hopelijk honderden kleuters naar de boerderij kunnen komen om met elkaar en met Willy een koe te worden.

Voor Omrop Fryslân schrijf ik eens in de twee weken een column. Deze is te beluisteren in het Fries via: https://www.omropfryslan.nl/nijs/1047408-kollum-de-doar-op-kier