Column: Een nieuwe fiets

Nadat mijn vriend op een ochtend op de weegschaal stond, zei hij: wij gaan nieuwe fietsen kopen, twee mountainbikes. Na het rijtje goede voornemens dat toen volgde – onder andere fit worden en twee keer per week een MTB trail doen – was ik om. Er moesten beslist twee nieuwe mountainbikes komen!

Je maakt mij altijd wel gelukkig met een stukje fietsen over zo’n trail. Het is soms net een achtbaan, allemaal bochtjes en heuvels dwars door het bos. De honden voorop, niet bij te houden vanzelf. Machtig! Snel ga ik niet. Hoeft ook niet. Ik wil mij niet over de kop jagen. Ik ben zo iemand die o zo voorzichtig met een slakkengangetje een hindernis neemt. Maar, bedenk ik mij nu, met zo’n nieuwe fiets zal ik beslist beter worden. En wie weet ook wat sneller?

Nog nooit heb ik zelf een nieuwe fiets gekocht. Van heit en mem kreeg ik in groep 8 een nieuwe paarse Batavis. Vierentwintig jaar later staat die nog altijd bij ons in de garage. Naast al die andere tweede-, derde en vierdehands fietsen. Er mag dus ook best wel eens een nieuwe fiets bij.

Mijn vriend en ik begonnen een diepgaand onderzoek. Of nou ja, mijn vriend. Hij is vroeger fietsenmaker geweest, dus hij weet er het een en ander vanaf. Voor mij is een mountainbike een stuur met twee wielen. Ik had het dan ook al gauw bekeken met termen als ‘Shimeo Deore’ en ‘Quick Release’. Die zeggen mij twee keer niks.

“En heb je al wat?”, vroeg ik na een tijdje ongeduldig. “Ik heb namelijk over twee weken een weekendje Utrechtse Heuvelrug geboekt bij die legendarisch vette MTB trail van Amerongen.” Met een beteuterd gezicht stond hij voor me en zei toen: “Verschuif dat weekendje maar naar volgend jaar mei. De levertijd bedraagt driekwart jaar…”

Wat was het geval. De Corona had alle fabrieken stilgelegd. Terwijl de vraag naar fietsen alleen maar was toegenomen. Een barslechte tijd om een fiets te kopen. Wij hadden dat even gemist. Wie had gedacht dat door Corona na het wcpapier nu ook de mountainbikes uitverkocht zouden zijn? Omdat wij het niet geloven wilden, zochten we een fietsenwinkel op. Hetzelfde verhaal. Driekwart jaar wachten.

Naast de fietsenwinkel zat een slager. En in de plaats van twee nieuwe fietsen, gingen wij naar huis met twee droge worsten. Daar gingen de goede voornemens… Maar ze smaakten lekker en we waren een stuk goedkoper uit.

Deze column schreef ik voor Omrop Fryslân, waar ik om de twee weken een column voor schrijf. Deze is te beluisteren via: https://www.omropfryslan.nl/nijs/994968-kollum-nije-fyts