Column: Klussen
Mijn vriend is geboren met twee rechterhanden. Als er iets kapot is dan maakt hij dat. En als hij het niet maken kan, dan 3d print hij het en maakt het alsnog. Van jongs af aan heeft hij dit talent. Hij is handig en wel zo handig dat hij er zijn werk van heeft gemaakt. Sinds vier jaar heeft hij zijn eigen ingenieursbureau.
Ik sta er vaak met verwondering naar te kijken. De auto maakt een vreemd geluid. Het raampje gaat naar beneden, hij luistert aandachtig en zegt dan dat dit of dat kapot is. Je kunt je vast indenken hoe vervelend het voor hem is dat ik graag kauwgom kauwend in de auto zit en dat hij bij elke bel die ik kapot klappen laat, denkt dat er wat aan de auto mankeert.
Thuis gaat de motorkap open en schroefje voor schroefje wordt het kapotte onderdeel uit elkaar gehaald en gerepareerd. Hetzelfde geldt voor fietsen, de wasmachine of ander huishoudelijke apparatuur. Laatst was het handvat van de slacentrifuge kapot. Ik wou het rotding direct weggooien, maar mijn vriend zei: “wacht maar even”. Een half uurtje later kwam hij aanzetten met een 3d geprint handvat en het ding is weer als nieuw.
De oude bedstede zal inbouwkast worden. Leuk! Laat mij nu eens bedenken hoe we dat gaan doen. Maar dan sta ik in de kast en denk ik: “waar in vredesnaam te beginnen?”. Mijn vriend kijkt een keer om zich heen, pakt een vel papier en een rolmaat, maakt een plan en gaat aan de slag. Zagen, timmeren en boren. Einde van de dag: een pracht kast.
Als hij dan zo druk bezig is en ik stiekem naar hem zit te kijken, maakt mijn hart een klein sprongetje. Dat hij zelf dingen maken kan, vind ik woest aantrekkelijk aan een man. Je hoort mij dan ook niet klagen. Beslist niet. Maar heel soms voel ik me alleen een beetje onnozel dat ik zoiets niet kan. En ook gewoon niet een beetje kan. Als je in huis woont met iemand die super handig is, valt het extra op dat jij dat niet bent. En dat gevoel zint mij niet. Daarbij heeft mijn vriend aan klusjes in huis lang niet zoveel zin als sleutelen aan zijn motor. Die klusjes blijven dus liggen. Hoogste tijd dat ik zelf kasten maken kan.
Vandaag is de dag dat er verandering komt. Er moet een houthok komen. Op Pinterest heb ik een mooie uitgezocht. Ik heb het helemaal bedacht en zal dit klusje zelf wel even klaren. Met goede moed ga ik aan de gang, tot mijn vriend zegt: “dit kun je beter zo doen”. Hij wil het al bijna overnemen, maar ik denk: “ho stop, ik zal hier vandaag handig worden!” We spreken af dat hij mij instructies geeft, maar dat ik het verder zelf doe. Een tijdje later sta ik met het zweet op het voorhoofd te zagen. Ik hoor mezelf hier en daar wat mopperen, maar ik zet door.
Drie zondagen later staat er een houthok. Het heeft wat voeten in aarde gehad, maar het is klaar. En het was heerlijk! Trots kan ik zeggen dat ik best handig ben. Zo moeilijk is dat klussen helemaal niet.
Als ik eens wat anders wil, word ik gewoon klusvrouw. Koop ik een dikke bus met op de zijkanten ‘de Haan klusservice’ en rijd ik de provincie door van klusjes naar klusje. Zal ik de klanten vooraf misschien wel even moeten waarschuwen dat een klusje bij mij wel wat langer duren kan…
Voor Omrop Fryslân schrijf ik eens in de twee weken een column. Deze is te beluisteren in het Fries via:https://www.omropfryslan.nl/nijs/1031949-kollum-klusse
