Column: Top 2000

Top 2000

 Het is net als met Harry Potter, voetbal of het Koningshuis: de Top 2000; je bent fan of je bent het niet. Ik ben fan. En het is bijna weer zover. Lekker in de auto onderweg van de ene naar de andere kerstviering meezingen met de radio. “Allemaal van die ouwelullenmuziek”, zucht mijn vriend dan. Maar laat dat nu net mijn muziek zijn! Tot vervelens toe voor hem trouwens. Een oude hippie noemt hij mij, als Jefferson Airplane of The Doors weer eens door het huis klinken En hoe dat komt? Heel simpel: door mijn mem.

Ik ken mem eigenlijk niet anders dan dat ze zingt. Al bijna 50 jaar bij het Grouster koor, maar ook onder de douche, in de keuken of op de wc. Vaak keihard met de radio mee. Hits uit de sixties: The Animals, The Small Faces, of haar Hollandse idool Ramses Shaffy (waar ze stiekem verliefd op was).

Mem was hippie. Als ik door de oude fotoboeken blader, zie ik kleurrijke tunieken, lang sluik haar en kekke minirokken. Mem is altijd een beetje hippie gebleven. Ook toen de sixties al lang voorbij waren. Hoewel haar lange blonde haren ingeruild zijn voor eerst een rode en later een grijze kleur, is de muziek altijd gebleven. En zijn we er thuis allemaal mee ‘besmet’.

Ik weet nog goed, vroeger thuis de radio aan. Procol Haram met het nummer ‘A whiter shade of pale’. Dan gilde mem het uit en riep ze: “Goud van oud!” Heit werd de keuken uit gehaald en er moest gedanst worden. Steppen noemden ze dat. Een dans die alleen mijn heit en mem begrepen.

Of die keer in de auto. Ik was een jaar of vijf. Toen we op weg naar een vakantieadres, de auto tot de nok ingepakt, ‘Hey Jude’ uit de boxen hoorden. De radio ging luider en mijn moeder zette in: “Hey Jude, don’t make it bad.” Ze draaide haar om en begon de achterbank te dirigeren. Eerst de makkelijke kandidaten: mijn zus en ik, die net als mem altijd wel zingen wilden. “Take a sad song and make it better”. En daarna keerde ze zich tot de minder enthousiaste zangers: mijn boer en het vriendje dat mee was. Ik weet nog dat ze beiden, het vriendje met z’n lage bromstem, twijfelend begonnen te zingen. Maar tegen de tijd dat we bij het refrein waren, zong iedereen uit volle borst mee. Zelfs mijn vader, die nooit geen toon houden kan. “Na na na nanananaaaaa!”  De auto schudde heen en weer en andere bestuurders keken nieuwsgierig achterom.

Mem houdt het meeste van de Beatles. En in november 2019 gingen mijn broer, zus en ik richting Carre voor The Analogues, die het hele ‘White Album’ van de Beatles zouden spelen. Van A tot Z hebben we alles meegezongen. Mem het hardst natuurlijk! Na de show danste ze, al was ze weer een 16 jarige meisjes, Carre uit en gilde ze: “Wanneer spelen ze weer?!”

Dit jaar stond het weer op de planning. Maar corona gooide, net als met zoveel zaken, roet in het eten. Geen Analogues, geen familie hippie uitje naar Carre. Mem haar dansschoenen blijven in de kast dit jaar.

Maar, zo zat ik te denken, wel een top 2000! Die bij mijn ouders zeker weten aanstaat. Tot vandaag kun je nog stemmen. Wat nu als jullie speciaal voor mijn mem even stemmen op ‘Hey Jude’? Dat zou wat wezen!

Dan voorspel ik niet veel goeds voor hun buren. Want de radio gaat harder dan hard, mem sleurt heit uit z’n stoel en samen dansen ze de hele kamer rond.

Voor Omrop Fryslân schrijf ik eens in de twee weken een column. Deze is te beluisteren in het Fries via: https://www.omropfryslan.nl/nijs/1014996-kollum-omrop-top-2000