Column: Een echte crimineel

Een echte crimineel

Mijn werk ligt stil. Lockdown. Je moet toch wat, dus ik vraag een vriendin of ze mee gaat wandelen. Als je het midden zoekt tussen de Drachtstercompagnie en Amsterdam, waar zij woont, dan kom je ongeveer uit op de Veluwe. Dus we spreken af bij Epe.

Via mooisteroutes.nl kopen we een route. Dat is een geweldige website met gedetailleerde routes. Dat betekent niet de paaltjes volgen, maar een paar A-4-tjes; beschrijvingen die gaan van: “neem het kleine éénmanspaadje aan je rechterhand waarvan je denkt, is dat wel een paadje?”. Spoorzoekertje, zeg maar.

Dave en Eddy, onze honden, zijn ook mee. Ze hebben een speciaal loop-tuigje aan. Meestal hebben we ze aan de lijn, want ze mogen niet overal loslopen. Nu staan Dave en Eddy, zoals ze dat zo mooi zeggen, onder ‘appel’ en blijven ze altijd bij mij in de buurt. Dus vaak, als er geen mens te bekennen is, gooi is ze even los. Rennen is hun hobby. En daarbij gaan ze niet achter andere dieren aan. Anders deed ik het niet.

Mijn vriendin en ik hebben heerlijke gesprekken over die gekke Amerikanen met Trump versus Biden, de lockdown die nogal wat betekent voor onze levens, over mindfullness en omgaan met tegenslagen en onze wensen voor de toekomst. Helemaal ‘zen’ wandelen we door heide en bos en bij huizen langs waarvan we ons afvragen wie die in vredesnaam betalen kan?!

We lopen een smal bospaadje in en laten de honden even los. Wat is het hier prachtig en wat een rust. Maar dan wordt de rust ruw verstoord. Piepende banden en op nog geen twee meter stopt een grote auto. Direct stapt er een nogal boos ogende vrouw uit. Ze schreeuwt:” “Waarom zijn die honden los?! Jullie weten best dat dat hier niet mag!”. Nog voordat ik kan antwoorden dat wij hier niet vandaan komen, gaat ze verder met een betoog dat ‘de maat vol is’, ze het helemaal gehad heeft met die ‘brutale recreanten’ in tijden van Corona. Ze haalt haar bonnenboekje uit de auto en begint mij als een echte crimineel te en te wijzen op mijn rechten. Ik stamel nog, ‘Een waarschuwing’? Maar niets wil helpen.

Ik probeer haar uit te leggen dat we een route volgen die als een puzzel zo moeilijk is, we met onze neus in het papiertje met aanwijzingen zaten en daardoor geen bordje gezien hebben. Maar het enige wat ze doet is driftig en mopperend in haar bonnenboekje schrijven. Op een gegeven moment denk ik, jouw maat is vol, maar nu die van mij ook! Ik voel langzaam de kracht weer in me naar boven stromen en zeg: “Geef me de boete nou maar, dan kunnen we verder. We laten onze dag hierdoor niet verpesten.”

Dat voelde goed. Haar toon verandert en ze geeft ons één in plaats van twee boetes. Ze taait af en wij lopen verder. We kijken elkaar aan moeten direct lachen. Wat is ons nu net overkomen? We besluiten het er niet meer over te hebben, maar mijn vriendin en ik, softies als we zijn, raken er niet meer over uitgepraat. Druk fantaseren we over hoe we het anders hadden kunnen aanpakken.

Gelukkig gebeurt dit op het einde van onze wandeling. Ik besluit mijn dag er niet door te laten verpesten. Het loslopen is voor mij belangrijker dan eens in de zoveel jaar een boete. Dan maar even als een echte crimineel aangehouden worden. Hebben we dat ook weer eens meegemaakt.

Deze column schreef ik voor Omrop Fryslân, waar ik om de twee weken een column voor schrijf. De column is te beluisteren via: https://www.omropfryslan.nl/nijs/1006499-kollum-echte-krimineel